Καλαμάρια γεμιστά με άρωμα μαστίχας

Συχνά βρίσκομαι παρούσα σε συζητήσεις είτε με φίλους είτε με γνωστούς και το βασικό θέμα που κυριαρχεί πάντα είναι η αγάπη. Η έκφραση που ακούγεται κατά κόρον είναι η εξής: «ξέρω να αγαπώ απλά έχω τον δικό μου τρόπο» ή «εγώ τον αγαπώ αλλά δε το καταλαβαίνει». Η αγάπη δεν εγκλωβίζεται μόνο στη σχέση για έναν άντρα ή μια γυναίκα αλλά επεκτείνεται και στα παιδιά, στους γονείς, στους φίλους. Είναι όμως αυτό αρκετό; Ο τρόπος που αγαπάς είναι ο τρόπος που θέλει ο άλλος; Τον ρωτήσαμε ποτέ αν του αρκεί, αν του αρέσει βρε παιδί μου; Οι σχέσεις όμως δεν κρατιούνται λέγοντας πως αγαπάς αλλά ο άλλος δε το καταλαβαίνει.

Κρυβόμαστε μέσα σε αυτή τη φράση και γινόμαστε ευθυνόφοβοι. Έχεις όμως αναρωτηθεί ποτέ τι είναι η αγάπη; Πώς είναι να αγαπάς; Πολλές φορές συναντούμε ανθρώπους λέγοντας πως αγαπούν αλλά ασκούν βία. Άνθρωποι που αγαπούν και όμως ζουν μέσα στο σπίτι σα να’ ναι άφαντοι, αθόρυβοι, σα να μην υπάρχουν. Άνθρωποι που αγαπούν όμως δεν κάνουν πίσω στα θέλω και στις επιθυμίες του άλλου. Όλοι αυτοί λένε πως αγαπούν, η αλήθεια όμως ποια είναι; Αγάπα τον άλλο όπως εκείνος το θέλει, όπως εκείνος το έχει ανάγκη. Σημαίνει θυσία και ολοκληρωτικό δόσιμο. Όλα αυτά ηχούν τόσο ξένα πλέον στα αυτιά μας. Πόσο εγωιστικά φερόμαστε ακόμα και σε αυτό το δώρο που ονομάζεται αγάπη. Γιατί πνιγήκαμε στην δίκη μας ευχαρίστηση, στην δική μας εξυπηρέτηση, στην δική μας επιθυμία; Γιατί φοβόμαστε να αγαπήσουμε πραγματικά και ολοκληρωτικά; Γιατί θωρακιστήκαμε σαν τον αστακό;

Όλα αυτά τα ερωτήματα, οι σκέψεις κατακλύζουν κυριολεκτικά όχι μόνο το μυαλό αλλά και την καρδιά μας. Μετατρέψαμε την αγάπη σε ανταπόδοση μόνο και μόνο για να ικανοποιούμαστε εμείς. Ακόμα και στη σχέση με τα παιδιά μας ζητάμε ανταπόδοση. Πολλές φορές ακούμε μανάδες να λένε: τι αχάριστο πλάσμα, εγώ του έδωσα τα πάντα και αυτό φέρεται έτσι. Ποια κενά ψάχνουμε να καλύψουμε; Γιατί πρέπει να ζητάμε πάντα αντίκρισμα;

Η αγάπη είναι ελευθερία και όχι φυλακή, είναι κάτι πάνω όλα και από όλους μας. Μέσα στην τόσο εγωκεντρική κοινωνία που ζούμε χάσαμε τα νοήματα, την ουσία του να ζεις. Αφηνόμαστε και εμείς σαν έρμαια δίχως καμία αντίσταση. Αν υπάρξει αντίσταση τότε φυσικά πληγωνόμαστε, μας βρίσκει το βόλι και κάνουμε σα να χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μας. Είμαστε αθωράκιστοι μπρος στις δυσκολίες και ξαφνικά έρχεται η κατάθλιψη, η απελπισία. Δύο μεγάλες μάστιγες που απλά το μόνο που κάνουν είναι να μας κρατούν δέσμιους μακριά από το φως. Κρυβόμαστε στο σκοτάδι, το ημίφως και τις σκιές. Για ποιο λόγο; Ο εγωισμός έχει κυριεύσει φαινομενικά τα πάντα, αλλά κάπου εκεί με ένα πολύ καλό «καθάρισμα» κρύβεται ο θησαυρός μας. Είναι τόσο κρίμα να χάσουμε κάτι τόσο πολύτιμο. Δεν είμαστε αήττητοι σε αυτή τη ζωή, ας το καταλάβουμε και ας πιάσουμε δουλειά. Είναι δύσκολο, το ξέρω. Έχει γίνει πρώτη μας φύση να πληγώνουμε και να μη πληγωνόμαστε. Να μαχόμαστε μόνο και μόνο για να φυλάξουμε τον εαυτό μας. Θέλουμε να ζήσουμε για πάντα με τον εαυτούλη μας; Πόση όμως μοναξιά κρύβεται εκεί πέρα… Ας κάνουμε τα πρώτα μας βηματάκια, όπως τα μωρά, χωρίς βιασύνες προς το αληθινό μονοπάτι και θα δούμε πόση πληρότητα θα νιώσουμε. Το βασικό στάδιο είναι η συνειδητοποίηση. Αν κατανοήσουμε πως η αγάπη είναι ελευθερία τότε να είμαστε σίγουροι πως ο δρόμος για το φως και την αλήθεια είναι ανοιχτός.